سلام. باز هم ماه اقا امام حسين(ع) و دل خون شده ي زينب كبرا و باز هم مشك سوراخ حضرت عباس و باز هم گلوي ژاره ي دو طفلان مسلم. باز هم داستان اتش زدن خيمه ي امام حسين باز هم پراهن مشكي و طبل و دسته و نوحه. اين شبها زيارت عاشورا دل هر انساني رو اتش ميزنه. مخصوصا اون قسمتش كه مي گه( السلام عليك يا ابا عبدالله اسلام عليك يا بين رسول الله اسلام و عليك يا امير المومنين وابن سيد الوصيين) با اون قسمتش كه مي گه(و لعن الله ال زياد و ال مروان و لعن الله بني اميته قاطبته و لعن الله ابن مرجانه ولعن الله امر بن سعد و لعن الله شمرا...). اخ اين شمر چه كرد با اقا امام حسين. نشست رو سينه ي امام حسين به چشم هاي اقا نگاهي كرد. خنجرش رو از كمرش كشيد و ...). يا اون صحنه كه سر اقا رو اورد پيش دختر اقا و حضرت سكينه همون جا دق كرد و ... . تازه اين ها فقط كارهاي شمر بود. از همه ي اين ها كه بگزريم با سيلي ها چه كنيم. با گوش هاي بي گوشواره چه كنيم. با بچه ي شير خاره ي چه كنيم؟ با بدن پاره پاره ي اقا كه تازه زير سم تازه نعل شده اسب ها افتاده چه كنيم. تازه از همه ي اين ها كه بگزريم (ما كه فقط سالها شنونده ي اين داستان تلخ بوديم...) يا خدا (امان از دل زينب كه خون شد دل زينب). ببخشيد من ديگه نمي تونم بنويسم. خداحافظ.