سلام. هر وقت می شینم و البوم بچگیم رو می بینم همیشه به این فکر می کنم که چقدر عوض شدم و چقدر بزرگ شدم. وقتی عکس پدرم و خانواده و فامیل رو که می بینم متوجه این موضوع می شم که چقدر بزرگترامون زود پیر شدن یا بهتر بگم چقدر زود پیرشون کردیم. حالا بعد از بیست سال از گذشت زندگیم از خودم می پرسم که یعنی می شه که بابام عروسی و عاقبت به خیری پسرش رو ببینه؟ وقتی به البوم بچگیم نگاه می کنم می گم که چقدر زود گذشت چقدر زود و میدونم که چند سال دیگه هم که انشاالله عروسی کردم می شینم و می گم که انگار همین دیروز بود که تو عروسی فامیل ما مجرد ها جمع می شدیم و بابا کرم می خوندیم.


(افسوس که عمر به بطالت بگذشت بار گنه بدون طاعت بگذشت فردا که به صحنه مجازات روم گویم که هنگام ندامت بگزشت)

خداحافظ.