سلام. ما ادم ها وقتی که کوچک هستیم همیشه دوست داریم که زود بزرگ بشیم و مثل ادم بزرگ ها زندگی کنیم. اما وقتی که بزرگ می شیم روز به روز بیشتر دلمون برای بچگی هامون تنگ میشه حتی بعضی وقت ها می شینیم و البوم بچگی هامون رو می بینیم و دم به دقیقه اهی از ته دل می کشیم و می گیم ما چه روزهایی داشتیم.


بعضی ها هم عادت دارند که پشت عکس هاشون چیزی می نوشتند یا تاریخ می زدند. پدر و مادر هامون هم بعضی وقت ها البوم عروسی شون رو می بینند و بعضی ها راضی و بعضی ها هم خدایی نکرده ناراضی از اون روز ها می شن.


راستی العان بهمن هست بعضی از پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها هم یاد زمان شاه و انقلاب می افتند و برای نوه هاشون خاطراتشون رو می گن. ایا شما هم البوم های قدیمی تون رو می بینید؟ خداحافظ.